رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست

فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید

ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد

هر آن که سیب زنخدان شاهدی نگزید

مکن زغصه شکایت که در طریق طلب

به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

ز روی ساقی مه وش گلی بچین امروز

که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید

چنان کرشمه ساقی دلم ز دست ببرد

که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید

من این مرقع رنگین چو گل بخواهم سوخت

که پیر باده فروشش به جرعه‌ای نخرید

بهار می‌ گذرد دادگسترا دریاب

که رفت موسم وحافظ هنوزمی ‌نچشید

خواجه حافظ شیرازی

حاصل کارگه کون و مکان اين همه نيست

باده پيش آر که اسباب جهان اين همه نيست

از دل و جان شرف صحبت جانان غرض است

غرض اين است وگرنه دل و جان اين همه نيست

منت سدره و طوبی ز پی سايه مکش

که چو خوش بنگری ای سرو روان اين همه نيست

دولت آن است که بی خون دل آيد به کنار

ور نه با سعی و عمل باغ جنان اين همه نيست

پنج روزی که در اين مرحله مهلت داری

خوش بياسای زمانی که زمان اين همه نيست

بر لب بحر فنا منتظريم ای ساقی

فرصتی دان که ز لب تا به دهان اين همه نيست

زاهد ايمن مشو از بازی غيرت زنهار

که ره از صومعه تا دير مغان اين همه نيست

دردمندی من سوخته زار و نزار

ظاهرا حاجت تقرير و بيان اين همه نيست

نام حافظ رقم نيک پذيرفت ولی

پيش رندان رقم سود و زيان اين همه نيست

خواجه حافظ شیرازی

خواجه حافظ شیرازی :

پادشاهی را شنیدم به کشتن اسیری اشارت کرد بیچاره درآن حالت نومیدی ملک را دشنام دادن گرفت و سقط گفتن که گفته‌اند هر که دست از جان بشوید هر چه در دل دارد بگوید.

ملک پرسید چه می‌گوید یکی از وزرای نیک محضر گفت ای خداوند همی‌گوید وَ الْکاظِمینَ الغَیْظَ وَ الْعافِینَ عَنِ النّاسِ ملک را رحمت آمد و از سر خون او در گذشت وزیر دیگر که ضدّ او بود گفت ابنای جنس ما را نشاید در حضرت پادشاهان جز به راستی سخن گفتن این ملک را دشنام داد و ناسزا گفت ملک را روی ازین سخن در هم آمد و گفت آن دروغ وی پسندیده تر آمد مرا زین راست که تو گفتی که روی آن در مصلحتی بود و بنای این بر خبثی و خردمندان گفته‌اند دروغی مصلحت آمیز به که راستی فتنه‌انگیز

بر طاق ایوان فریدون نبشته بود

ملک زاده ای را شنیدم که کوتاه بود و حقیر و دیگر برادران بلند و خوب روی باری پدر به کراهت و استحقار درو نظر می‌کرد پسر به فراست استبصار به جای آورد و گفت ای پدر کوتاه خردمند به که نادان بلند نه هر چه به قامت مهتر به قیمت بهتر

الشاةُ نظیفةٌ و الفیلُ جیفةٌ.

پدر بخندید و ارکان دولت پسندیدند وبرادران به جان برنجیدند.

شنیدم که ملک را در آن قرب دشمنی صعب روی نمود چون لشکر از هر دو طرف روی در هم آوردند اول کسی که به میدان در آمد این پسر بود گفت

این بگفت و بر سپاه دشمن زد و تنی چند مردان کاری بینداخت چون پیش پدر آمد زمین خدمت ببوسید و گفت

آورده‌اند که سپاه دشمن بسیار بود و اینان اندک جماعتی آهنگ گریز کردند پسر نعره زد و گفت ای مردان بکوشید یا جامه زنان بپوشید سواران را بگفتن او تهور زیادت گشت و به یک بار حمله آوردند شنیدم که هم در آن روز بر دشمن ظفر یافتند ملک سر و چشمش ببوسید و در کنار گرفت و هر روز نظر بیش کرد تا ولیعهد خویش کرد.

برادران حسد بردند و زهر در طعامش کردند خواهر از غرفه بدید دریچه بر هم زد پسر دریافت و دست از طعام کشید و گفت محالست که هنرمندان بمیرند و بی هنران جای ایشان بگیرند

پدر را از این حال آگهی دادند برادرانش را بخواند و گوشمالی به واجب بداد پس هر یکی را از اطراف بلاد حصه معین کرد تا فتنه بنشست و نزاع برخاست که ده درویش در گلیمی بخسبند و دو پادشاه در اقلیمی نگنجند.

یکی از ملوک خراسان محمود سبکتکین را به خواب چنان دید که جمله وجود او ریخته بود و خاک شده مگر چشمان او که همچنان در چشم خانه همی‌گردید نظر می‌کرد سایر حکما از تأویل این فرو ماندند مگر درویشی که به جای آورد و گفت هنوز نگران است که ملکش با دگرانست.

طایفه دزدان عرب بر سر کوهی نشسته بودند و منفذ کاروان بسته و رعیت بلدان از مکاید ایشان مرعوب و لشکر سلطان مغلوب به حکم آنکه ملاذی منیع از قلّه کوهی گرفته بودند و ملجأ و مأوای خود ساخته مدبران ممالک آن طرف در دفع مضرّت ایشان مشاورت همی‌کردند که اگر این طایفه هم برین نسق روزگاری مداومت نمایند مقاومت ممتنع گردد.

سخن بر این مقرر شد که یکی به تجسس ایشان بر گماشتند و فرصت نگاه می‌داشتند تا وقتی که بر سر قومی رانده بودند و مقام خالی مانده تنی چند مردان واقع دیده جنگ آزموده را بفرستادند تا در شعب جبل پنهان شدند شبانگاهی که دزدان باز آمدند سفر کرده و غارت آورده سلاح از تن بگشادند و رخت و غنیمت بنهادند نخستین دشمنی که بر سر ایشان تاختن آورد خواب بود چندان که پاسی از شب در گذشت

مردان دلاور از کمین به در جستند و دست یکان یکان بر کتف بستند و بامدادان به درگاه ملک حاضر آوردند همه را به کشتن اشارت فرمود اتفاقاً در آن میان جوانی بد میوه عنفوان شبابش نو رسیده و سبزه گلستان عذارش نو دمیده یکی از وزرا پای تخت ملک را بوسه داد و روی شفاعت بر زمین نهاد و گفت این پسر هنوز از باغ زندگانی بر نخورده و از زیعانجوانی تمتع نیافته توقّع به کرم و اخلاق خداوندیست که ببخشیدن خون او بر بنده منت نهد ملک روی از این سخن در هم کشید و موافق رای بلندش نیامد و گفت

نسل فساد اینان منقطع کردن اولی تر است و بیخ تبار ایشان بر آوردن که آتش نشاندن و اخگر گذاشتن و افعی کشتن و بچه نگه داشتن کار خردمندان نیست

وزیر این سخن بشنید طوعاً و کرهاً بپسندید و بر حسن رای ملک آفرین خواند و گفت آنچه خداوند دام ملکه فرمود عین حقیقت است که اگر در صحبت آن بدان تربیت یافتی طبیعت ایشان گرفتی و یکی از ایشان شدی امّا بنده امیدوارست که در صحبت صالحان تربیت پذیرد و خوی خردمندان گیرد که هنوز طفل است و سیرت بغی و عناد در نهاد او متمکن نشده و در خبرست کلُّ مولود یولدُ علی الفطرةِ فَاَبواهُ یهوّدانَه وَ یُنصرانه و یُمجّسانِه

این بگفت و طایفه ای از ندمای ملک با وی به شفاعت یار شدند تا ملک از سر خون او در گذشت و گفت بخشیدم اگر چه مصلحت ندیدم

فی الجمله پسر را به ناز و نعمت بر آوردند و استادان به تربیت او نصب کردند تا حسن خطاب و ردّ جواب و آداب خدمت ملوکش در آموختند و در نظر همگان پسندیده آمد باری وزیر از شمایل او در حضرت ملک شمّه ای می‌گفت که تربیت عاقلان در او اثر کرده است و جهل قدیم از جبلت او به در برده ملک را تبسم آمد و گفت.

سالی دو برین بر آمد طایفه اوباش محلت بدو پیوستند و عقد موافقت بستند تا به وقت فرصت وزیر و هر دو پسرش را بکشت و نعمت بی قیاس برداشت و در مغاره دزدان به جای پدر بنشست و عاصی شد. ملک دست تحسّر به دندان گزیدن گرفت و گفت

حکایت از سعدی در باره پدر

همی یادم آید ز عهد صغر

اشعار سعدی

اتابک محمد شه نیکبخت
خداوند تاج و خداوند تخت
جوان جوان‌بخت روشن‌ضمیر
به دولت جوان و به تدبیر پیر
به دانش بزرگ و به همت بلند
به بازو دلیر و به دل هوشمند
زهی دولت مادر روزگار
که رودی چنین پرورد در کنار
به دست کرم آب دریا ببرد
به رفعت محل ثریا ببرد
زهی چشم دولت به روی تو باز
سر شهریاران گردن فراز
صدف را که بینی ز دردانه پر
نه آن قدر دارد که یکدانه در
تو آن در مکنون یکدانه‌ای
که پیرایهٔ سلطنت خانه‌ای
نگه‌دار یارب به چشم خودش
بپرهیز از آسیب چشم بدش
خدایا در آفاق نامی کنش
به توفیق طاعت گرامی کنش
مقیمش در انصاف و تقوی بدار
مرادش به دنیا و عقبی برآر
غم از دشمن ناپسندت مباد
ز دوران گیتی گزندت مباد
بهشتی درخت آورد چون تو بار
پسر نامجوی و پدر نامدار
ازان خاندان خیر بیگانه دان
که باشند بدگوی این خاندان
زهی دین و دانش، زهی عدل و داد
زهی ملک و دولت که پاینده باد
نگنجد کرمهای حق در قیاس
چه خدمت گزارد زبان سپاس؟
خدایا تو این شاه درویش دوست
که آسایش خلق در ظل اوست
بسی بر سر خلق پاینده دار
به توفیق طاعت دلش زنده دار
برومند دارش درخت امید
سرش سبز و رویش به رحمت سپید
به راه تکلف مرو سعدیا
اگر صدق داری بیار و بیا
تو منزل شناسی و شه راهرو
تو حقگوی و خسرو حقایق شنو
چه حاجت که نه کرسی آسمان
نهی زیر پای قزل ارسلان
مگو پای عزت بر افلاک نه
بگو روی اخلاص بر خاک نه
بطاعت بنه چهره بر آستان
که این است سر جاده راستان
اگر بنده‌ای سر بر این در بنه
کلاه خداوندی از سر بنه
به درگاه فرمانده ذوالجلال
چو درویش پیش توانگر بنال
چو طاعت کنی لبس شاهی مپوش
چو درویش مخلص برآور خروش
که پروردگارا توانگر تویی
توانای درویش پرور تویی
نه کشور خدایم نه فرماندهم
یکی از گدایان این درگهم
تو بر خیر و نیکی دهم دسترس
وگرنه چه خیرآید از من به کس؟
دعا کن به شب چون گدایان به سوز
اگر می‌کنی پادشاهی به روز
کمر بسته گردن کشان بر درت
تو بر آستان عبادت سرت
زهی بندگان را خداوندگار
خداوند را بندهٔ حق گزار

از بهترین ترجیع بندها سروده شاعر پرآوازه سعدی شیرازی

ای سرو بلند قامت دوست------------------وه وه که شمایلت چه نیکوست

در پای لطافت تو میراد---------------------هر سرو سهی که بر لب جوست

نازک بدنی که می نگنجد----------------در زیر قبا چو غنچه در پوست...

من بنده لعبتان سیمین----------------------آخر دل آدمی نه از روست

بسیار ملامتم بکردند-------------------کاندر پی او مرو که بدخوست

ای سخت دلان سست پیمان---------------این شرط وفا بودکه بی دوست

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

...

از پیش تو راه رفتنم نیست-------------همچون مگس از برابر قند...

افتادم و مصلحت چنین بود-----------------بی بند نگیرد آدمی پند

مستوجب این و بیش از اینم-------------باشد که چو مردم خردمند

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

...

اندام تو خود حریر چینست----------------------دیگر چه کنی قبای اطلس؟

من در همه قول ها فصیحم-----------------------در وصف شمایل تو اخرس

جان در قدمت نهم ولیکن---------------------ترسم ننهی تو پای بر خس...

من بعد مکن چنان کزین پیش-----------------ورنه به خدا که من ازین پس

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

...

از روی تو ماه آسمان را-----------------------شرم آمد و شد هلال باریک...

دردا که به خیره عمر بگذشت--------------------ای دل تو مرا نمی گذاریک

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

چشمی که نظر نگه ندارد------------------------بس فتنه که با سر دل آرد

آهوی کمند زلف خوبان--------------------------خود را به هلاک می سپارد

فریاد ز دست نقش فریاد-------------------وان دست که نقش می نگارد...

نالیدن عاشقان دلسوز-----------------ناپخته مجاز می شمارد...

خاری چه بود به پای مشتاق؟------------------تیغیش بران که سر نخارد...

من خود نه به اختیار خویشم------------------------گر دست ز دامنم بدارد

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

بعد از طلب تو در سرم نیست---------------غیر از تو به خاطر اندرم نیست

ره می ندهی که پیشت آید---------------وز پیش تو ره که بگذرم نیست...

گویند بکوش تا بیابی--------------می کوشم و بخت یاورم نیست...

فکرم به همان جهان بگردید----------------------وزگوشه صبر بهترم نیست

با بخت جدل نمی توان کرد--------------------اکنون که طریق دیگرم نیست

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

ای سیم تن سیاه گیسو---------------------------کز فکر سرم سپید کردی

بسیار سیه سپید کردست-----------------------------دوران سپهر لاجوردی

صلحست میان کفر و اسلام----------------با ما تو هنوز در نبردی...

با درد توام خوشم ازیراک----------------هم دردی و هم دوای دردی

گفتی که صبور باش، هیهات--------------دل موضع صبر بود و بردی

هم چاره تحملست و تسلیم-------------ورنه به کدام جهد و مردی

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

بگذشت و نگه نکرد با من----------------درپای کشان ز کبر دامن

دو نرگس مست نیم خوابش---------------در پیش و به حسرت از قفا من...

بسیار کسان که جان شیرین--------------در پای تو ریزد اولا من...

گویندم ازو نظر بپرهیز-------------------پرهیز ندانم از قضا من

هرگز نشنیده ام که یاری------------------بی یار صبور بود تا من

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

...

بی ما تو به سر بری همه عمر----------------من بی تو گمان مبر که یکدم

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

گل را مبرید پیش من نام----------------------با حسن وجود آن گل اندام

انگشت نمای خلق بودیم----------------مانند هلال از آن مه تام...

من بی تو نه راضیم ولیکن---------------چون کام نمی دهی به ناکام

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

ای زلف تو هر خمی کمندی-------------------چشمت بکرشمه چشم بندی

مخرام بدین صفت مبادا-------------کز چشم بدت رسد گزندی...

یا چهره بپوش یا بسوزان----------------بر روی چو آتشت بسوزان...

تلخست دهان عیشم از صبر---------------این تُنگِ شکر بیار قندی

ای سرو به قامتش چه مانی؟------------------زیباست ولی نه هر بلندی...

یک چند به خیره عمر بگذشت------------------من بعد بر آن سرم که چندی

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

شیخ اجل سعدی علیه الرحمه :

اي زلف تو هر خمي كمندي

چشمت به كرشمه چشم بندي

با پيچ و شكنج زلف مشكي

در ظلمت شب مرا ببندي

اي سرمه ديده خاك پايت

وي از ره ما رميده چندي

اي تلخ زبا ن شهد گفتار

هر كلمه به كلمه پاره قندي

از چشم خمار نيمه بازت

دارم گله ها هزار و اندي

صد گريه ببارم از دو ديده

صد بار به گريه ام بخندي

در كنج غمت غنوده آرام

قلبم كه به دامها فكندي

اي غمزه فروش گرم بازار

مفلس چو مرا نمي پسندي

از عشق رسد به من به جز عشق

سهمت همه باد سر بلندي

ن ماه که گفتی ملک رحمانست

بسم اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم

منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت هر

نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات پس در هر نفسی دو

 نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب

اِعملوا آلَ داودَ شکراً وَ قلیلٌ مِن عبادیَ الشکور

باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده

پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفه روزی خواران به خطای منکر نبرد

فرّاش باد صبا را گفته تا فرش زمرّدین بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات

را در مهد زمین بپرورد درختان را به خلعت نوروزی قبای سبز ورق در بر کرده و اطفال شاخ

را به قدوم موسم ربیع کلاه شکوفه بر سر نهاده عصاره نالی به قدرت او شهد فایق شده

و تخم خرمایی به تربیتش نخل باسق گشته

در خبرست از سرور کاینات و مفخر موجودات و رحمت عالمیان و صفوت آدمیان و تتمه دور

 زمان محمد مصطفی(ص)

هر گاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار دست انابت به امید اجابت به درگاه

خداوند برآرد ایزد تعالی در او نظر نکند بازش بخواند دگر باره اعراض کند بازش به تضرّع

 و زاری بخواند حق سبحانه و تعالی فرماید

یا ملائکتی قَد استَحْیَیتُ مِن عبدی و لَیس لَهُ غیری فَقد غَفَرت لَهُ

دعوتش را اجابت کردم و حاجتش بر آوردم که از بسیاری دعا و زاری بنده همی شرم دارم.

آن کیست که دل نهاد و فارغ بنشست  
پنداشت که مهلتی و تأخیری هست 
گو میخ مزن که خیمه می‌باید کند  
گو رخت منه که بار می‌باید بست /  سعدی

گل که هنوز نو به دست آمده بود  
نشکفته تمام باد قهرش بربود 
بیچاره بسی امید در خاطر داشت  
امید دراز و عمر کوتاه چه سود؟ /  سعدی

چون ما و شما مقارب یکدگریم  
به زان نبود که پرده‌ی هم ندریم 
ای خواجه تو عیب من مگو تا من نیز  
عیب تو نگویم که یک از یک بتریم /  سعدی

آیین برادری و شرط یاری  
آن نیست که عیب من هنر پنداری 
آنست که گر خلاف شایسته روم  
از غایت دوستیم دشمن داری /  سعدی

روزی گفتی شبی کنم دلشادت  
وز بند غمان خود کنم آزادت 
دیدی که از آن روز چه شبها بگذشت  
وز گفته‌ی خود هیچ نیامد یادت؟ /  سعدی

علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد  
دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست 
به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز 
وگرنه سیل چو بگرفت،سد نشایدبست /  سعدی

نادان همه جا با همه کس آمیزد  
چون غرقه به هر چه دید دست آویزد 
با مردم زشت نام همراه مباش  
کز صحبت دیگدان سیاهی خیزد /  سعدی

مردان همه عمر پاره بردوخته‌اند 
قوتی به هزار حیله اندوخته‌اند 
فردای قیامت به گناه ایشان را  
شاید که نسوزند که خود سوخته‌اند / سعدی

هر دولت و مکنت که قضا می‌بخشد  
در وهم نیاید که چرا می‌بخشد 
بخشنده نه از کیسه‌ی ما می‌بخشد  
ملک آن خداست تا کرا می‌بخشد / سعدی  

حاکم ظالم به سنان قلم  
دزدی بی‌تیر و کمان می‌کند 
گله ما را گله از گرگ نیست  
این همه بیداد شبان می‌کند 
آنکه زیان می‌رسد از وی به خلق  
فهم ندارد که زیان می‌کند 
چون نکند رخنه به دیوار باغ  
دزد، که ناطور همان می‌کند  / سعدی

گر خردمند از اوباش جفایی بیند 
تا دل خویش نیازارد و درهم نشود 
سنگ بی‌قیمت اگر کاسه‌ی زرین بشکست  
قیمت سنگ نیفزاید و زر کم نشود / سعدی

با گل به مثل چو خار می‌باید بود 
 با دشمن، دوست‌وار می‌باید بود 
خواهی که سخن ز پرده بیرون نرود  
در پرده روزگار می‌باید بود / سعدی

ای صاحب مال، فضل کن بر درویش 
گر فضل خدای می‌شناسی بر خویش 
نیکویی کن که مردم نیک‌اندیش  
از دولت بختش همه نیک آید پیش / سعدی

هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟  
یا دیو کسی گفت که رضوان بهشتست؟ 
نیکی و بدی در گهر خلق سرشتست 
از نامه نخوانند مگر آنچه نوشتست / سعدی

دیو اگر صومعه داری کند اندر ملکوت 
همچو ابلیس همان طینت ماضی دارد 
ناکسست آنکه به دراعه و دستار کسست  
دزد دزدست وگر جامه‌ی قاضی دارد / سعدی

سخن گفته دگر باز نیاید به دهن  
اول اندیشه کند مرد که عاقل باشد 
تا زمانی دگر اندیشه نباید کردن  
که چرا گفتم و اندیشه‌ی باطل باشد / سعدی

چو رنج برنتوانی گرفتن از رنجور  
قدم ز رفتن و پرسیدنش دریغ مدار 
هزار شربت شیرین و میوه‌ی مشموم  
چنان مفید نباشد که بوی صحبت یار / سعدی

مگسی گفت عنکبوتی را  
کاین چه ساقست و ساعد باریک 
گفت اگر در کمند من افتی 
پیش چشمت جهان کنم تاریک / سعدی

چو می‌دانستی افتادن به ناچار  
نبایستی چنین بالا نشستن 
به پای خویش رفتن به نبودی  
کز اسب افتادن و گردن شکستن؟/ سعدی

ای طفل که دفع مگس از خود نتوانی  
هر چند که بالغ شدی آخر تو آنی 
شکرانه‌ی زور آوری روز جوانی  
آنست که قدر پدر پیر بدانی / سعدی

گدایان بینی اندر روز محشر  
به تخت ملک بر چون پادشاهان 
چنان نورانی از فر عبادت  
که گویی آفتابانند و ماهان 
تو خود چون از خجالت سر برآری  
که بر دوشت بود بار گناهان 
اگر دانی که بد کردی و بد رفت 
بیا پیش از عقوبت عذرخواهان / سعدی

باباطاهر همدانی :

مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم
به دستی جام و دستی شیشه دیرم

اگر تو بی گناهی رو ملک شو
مو از حوا و آدم ریشه دیرم

بابا طاهر همدانی

یکــــی درد و یکـــی درمون پسندد

یکـــی وصل و یکی هجرون پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجرون

پسنـــدم آنچـــه را جـــانون پسندد

حمد حسین شهریار :

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم

استاد شهریار

محمد حسین شهریار :

علی آن شیر خدا شاه عرب                           

الفتی داشته با این دل شب

شب ز اسرار علی آگاه است                          

دل شب محرم سرّالله است              

شب علی دید به نزدیکی دید                         

گرچه او نیز به تاریکی دید

شب شنفته ست مناجات علی                      

جوشش چشمه عشق ازلی

شاه را دیده به نوشینی خواب                        

روی بر سینه دیوار خراب

قلعه بانی که به قصر افلاک                             

سر دهد ناله زندانی خاک

اشکباری که چو شمع بیزار                           

 می فشاند زر و می گرید زار

دردمندی که چو لب بگشاید                           

در و دیوار به زنهار آید

کلماتی چو در آویزه ی گوش                          

 مسجد کوفه هنوزش مدهوش

فجر تا سینه ی آفاق شکافت                          

چشم بیدار علی خفته نیافت

روزه داری که به مهر اسحار                           

بشکند نان جوینش افطار

ناشناسی که به تاریکی شب                        

می برد شام یتیمان عرب

پادشاهی که به شب برقع پوش                    

 می کشد بار گدایان بر دوش

تا نشد پردگی آن سرّ جلی                           

نشد افشا که علی بود و علی

شاه بازی که به بال و پر راز                          

 می کند در ابدیت پرواز

شهسواری که به برق شمشیر                     

 در دل شب بشکافد دل شیر

عشق بازی که هم آغوش خطر                     

خفت در خوابگه پیغمبر

آن دم صبح قیامت تاثیر                                

حلقه در شد از او دامن گیر

دست در دامن مولا زد در                              

 که علی بگذر و از ما مگذر

شال شه وا شد و دامن به گرو                       

 زینبش دست به دامن که مرو

شال می بست و ندایی مبهم                       

 که کمربند شهادت محکم

پیشوایی که ز شوق دیدار                             

می کند قاتل خود را بیدار

ماه محراب  عبودیّت حق                              

سر به محراب عبادت منشق

می زند پس لب او کاسه ی شیر                   

 می کند چشم اشارت  به اسیر

چه اسیری که همان قاتل اوست                    

 تو خدایی مگر ای دشمن دوست

در جهانی همه شور و همه شر                     

ها علیٌّ بشرٌ کیف بشر

کفن از گریه ی غسّال خجل                           

پیرهن از رخ وصّال خجل

شبروان مست ولای تو علی                           

جان عالم به فدای تو علی  

استاد شهریار

از زندگانيم گله دارد جوانيم

شرمنده ى جوانى از اين زندگانيم

دارم هواى صحبت ياران رفته را

يارى كن اى اجل كه به ياران رسانيم

پرواى پنج روز جهان كى كنم كه عشق

داده نويد زندگى جاودانيم

چون يوسفم به چاه بيابان غم اسير

وز دور مژده ى جرس كاروانيم

گوش زمين به ناله ى من نيست آشنا

من طاير شكسته پر آسمانيم

گيرم كه آب و دانه دريغم نداشتند

چون ميكنند با غم بى همزبانيم

اى لاله ى بهار جوانى كه شد خزان

از داغ ماتم تو بهار جوانيم

گفتى كه آتشم بنشاني، ولى چه سود

برخاستى كه بر سر آتش نشانيم

شمعم گريست زار به بالين كه شهريار

من نيز چون تو همدم سوز نهانيم

استاد شهریار

استاد شهریار :

انیشتین یک سلام ناشناس البته می بخشی،

دوان در سایه روشن های یک مهتاب خلیایی

نسیم شرق می آید، شکنج طره ها افشان

فشرده زیر بازو شاخه های نرگس و مریم

از آن هایی که در سعیدیه شیراز می رویند

ز چین و موج دریاها و پیچ و تاب جنگل ها

دوان می آید و صبح سحر خواهد به سر کوبید

در خلوت سرای قصر سلطان ریاضی را.

درون کاخ استغنا، فراز تخت اندیشه

سر از زانوی استغراق خود بردار

به این مهمان که بی هنگام و ناخوانده است، در بگشا

اجازت ده که با دست لطیف خویش بنوازد،

به نرمی چین پیشانی افکار بلندت را

به آن ابریشم اندیشه هایت شانه خواهد زد.

نبوغ شعر مشرق نیز با آیین درویشی

به کف جام شرابی از سبوی حافظ و خیام

به دنبال نسیم از در رسیده می زند زانو

که بوسد دست پیر حکمت دانای مغرب را

انیشتین آفرین بر تو ،

خلاء با سرعت نوری که داری، در نوردیدی

زمان در جاودان پی شد، مکان در لامکان طی شد

حیات جاودان کز درک بیرون بود پیدا شد

بهشت روح علوی هم که دین می گفت جز این نیست

تو با هم آشتی دادی جهان دین و دانش را

انیشتین ناز شست تو!

نشان دادی که جرم و جسم چیزی جز انرژی نیست

اتم تا می شکافد جزو جمع عالم بالاست

به چشم موشکاف اهل عرفان و تصوف نیز

جهان ما حباب روی چین آب را ماند

من ناخوانده دفتر هم که طفل مکتب عشقم،

جهان جسم ، موجی از جهان روح می دانم

اصالت نیست در ماده.

انیشتین صد هزار احسن و لیکن صد هزار افسوس

حریف از کشف و الهام تو دارد بمب میسازد

انیشتین اژدهای جنگ ...!

جهنم کام وحشتناک خود را باز خواهد کرد

دگر پیمانه عمر جهان لبریز خواهد شد

دگر عشق و محبت از طبیعت قهر خواهد کرد

چه می گویم؟

مگر مهر و وفا محکوم اضمحلال خواهد بود؟

مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد؟

مگر یک مادر از دل «وای فرزندم» نخواهد گفت؟

انیشتین بغض دارم در گلو دستم به دامانت

نبوغ خود به کام التیام زخم انسان کن

سر این ناجوانمردان سنگین دل به راه آور

نژاد و کیش و ملیت یکی کن ای بزرگ استاد

زمین، یک پایتخت امپراطوری وجدان کن

تفوق در جهان قائل مشو جز علم و تقوا را

انیشتین نامی از ایران ویران هم شنیدستی؟

حکیما، محترم می دار مهد ابن سینا را

به این وحشی تمدن گوشزد کن حرمت ما را.

انیشتین پا فراتر نه جهان عقل هم طی کن

کنار هم ببین موسی و عیسی و محمد را

کلید عشق را بردار و حل این معما کن

و گر شد از زبان علم این قفل کهن واکن.

انیشتین بازهم بالا

خدا را نیز پیدا کن.

چند بارد غم دنیا به تن تنهایی

                                               وای بر من تن تنها و غم دنیایی

            تیرباران فلک فرصت آنم ندهد

                                             که چو تیر از جگر ریش برآرم وایی

لاله ئی را که بر او داغ دورنگی پیداست

                                                  حیف از ناله معصوم هزارآوایی

   آخرم رام نشد چشم غزالی وحشی

                                           گر چه انگیختم از هر غزلی غوغایی

من همان شاهد شیرازم و نتوانی یافت

                                        در همه شهر به شیرینی من شیدایی

تا نه از گریه شدم کور بیا ورنه چه سود

                                                  از چراغی که بگیرند به نابینایی

همه در خاطرم از شاهد رؤیائی خویش

                                                   بگذرد خاطره با دلکشی رؤیایی

          گاه بر دورنمای افق از گوشه ابر

                                               با طلوع ملکی جلوه دهد سیمایی

انعکاسی است بر آن گردش چشم آبی

                                                از جمال و عظمت چون افق دریایی

دست با دوست در آغوش نه حد من و تست

                                                 منم و حسرت بوسیدن خاک پایی

شهریارا چه غم از غربت دنیای تن است

                                                  گر برای دل خود ساخته ای دنیایی

از شهریار

استاد شهریار :

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا
فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا

مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب
فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا

کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی
نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا

نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن
چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا

هوای ماه خرگاهی مکن ای کلبه درویش
نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا

توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق
چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه اینجا

بیا کز دادخواهی آن دل نازک نرنجانم
کدورت را فرامش کرده با آئینه آه اینجا

سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ
که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا

شعر نی دمساز از استاد شهریار :

بنال ای نی که من غم دارم امشب
نه دلسوزو نه همدم دارم امشب

دلم زخم است از دست غم یار
هم از غم چشم مرهم دارم امشب

همه چیزم زیادی میکند حیف
که یار از این میان کم دارم امشب

چو عصری آمد از در گفتم ای دل
همه عیشی فراهم دارم امشب

ندانستم که بوم شام غمگین
به بام روز خرم دارم امشب

برفت و کوره ام در سینه افروخت
ببین آه دمادم دارم امشب

به دل جشن و عروسی وعده کردم
ندانستم که ماتم دارم امشب

درآمد یار و گفتم دم گرفتیم
دمم رفت و همه غم دارم امشب

به امیدی که گل تا صبحدم هست
به مژگان اشگ شبنم دارم امشب

مگر آبستن عیسی است طبعم
که بردل بار مریم دارم امشب

سر دلکندن از لعل نگارین
عجب نقشی به خاتم دارم امشب

اگر رویین تنی باشم به همت
غمی همتای رستم دارم امشب