شعری از پروین اعتصامی

بی پدر

بر سر خاک پدر دخترکی * صورت و سینه به ناخن میخست

 که نه پیوند و نه مادر دارم * کاش روحم به پدر میپیوست

 گریه‌ام بهر پدر نیست که او * مرد و از رنج تهیدستی رست

 زان کنم گریه که اندر یم بخت * دام بر هر طرف انداخت گسست

 شصت سال آفت این دریا دید * هیچ ماهیش نیفتاد به شست

 پدرم مرد ز بی‌ دارویی * وندرین کوی سه داروگر هست

 دل مسکینم از این غم بگداخت * که طبیبش بر بالین ننشست

 سوی همسایه پی نان رفتم * تا مرا دید ، در خانه ببست

 همه دیدند که افتاده ز پای * لیک روزی نگرفتندش دست

 آب دادم به پدر چون نان خواست * دیشب از دیده من آتش جست

 هم قبا داشت ثریا ، هم کفش * دل من بود که ایام شکست

 این همه بخل چرا کرد ، مگر * من چه میخواستم از گیتی پست

 سیم و زر بود ، خدائی گر بود آه از این آدمی دیوپرست